Dit is een heel andere week. We varen weer grotere afstanden. We zien water tot aan de einder en zelfs een paar uur géén land in zicht. Het land wat we wel zien is laag tot plat, wel mooie glooiende hellingen afgewisseld met bos, en soms een heuse klif.

Het begint met een prachtige zeildag naar het eiland Laesø,midden tussen Zweden en Jutland. Nog één keer tussen de grote rotsen en de kleine rotsjes boven en onder water door naar zee; het laatste steenbaken ‘Lekskar’ even op de foto gezet en dan in één streep naar Laesø. Zon, ZO 3 bft uit de goeie hoek, wat wil je nog meer! Eh… goeie hoek? Het plan is naar Osterby (op de noord-oostpunt) te gaan, maar dat lukt nèt niet met deze wind, Vesterö (op de noord-westpunt) is wel bezeild. Het maakt de tocht iets langer, maar we lopen nog op een mooie tijd rond half zeven de haven binnen. Een zeilershaven, jeugdige vertrekkers met een spandoek ‘volg ons op www. … ‘ en mensen die de vertrekkersvlag ‘ik ben de wereld rond geweest’ hebben gehesen. Met zo’n 25 boten, lang niet vol. Het seizoen is al voorbij, de ferry vaart nu maar 4 x per dag, voor halve prijs.
Op Laesø kun je goed fietsen, zeggen ze, dus dat gaan we doen. Het is mooi weer. Van het touristenburo lenen we kaartje met een fietsroute, maar de route gaat over lange rechte asfaltwegen, dat is wel saai; wat boffen wij dan met bv de mooie fietspaden op Terschelling! We bezoeken een soort openluchtmuseum waar ze laten zien hoe vroeger zout gewonnen werd. Het zeewater op houtvuur gestookt tot het zout kristalliseert. Leuk om te zien. Aad zou Aad niet zijn als hij toch nog een fietspaadje over hei en door het bos ontdekt dat we op de terugweg kunnen nemen. Daar zien we van die open trekkershutten staan die je vrij gebruiken kan, inclusief vuurplaats, zwemmeertje, waterpomp en wc, zoals we indertijd met Fleur in Zweden op een kanotrektocht tegen kwamen. Dorpjes stellen weinig voor. Het smaakt niet echt naar meer, het eiland is niet zo spannend. Dus we maken ons op om de volgende morgen naar eiland Anholt te varen.
Omdat er alleen in de ochtend voldoende wind verwacht wordt, vertrekken we om zes uur in de morgen. Schitterend zomerweer, helaas, de wind valt tegen, tijd voor makreel vangen en het wordt motorsailen, saai. De beloning is echter groot. De aankomst in Anholt - het pontje zagen we voor ons uitgaan (op het moment 4x per week!)- : een vissershaventje met langs de kade wat onduidelijke gebouwtjes, een cafétje/winkeltje, restaurantje, de helft gesloten en direct aan de duinen, strandje om de hoek! Wat een plaatje! Doet erg aan Vlieland denken. We willen diesel tanken, dus leggen aan bij de pomp. Die blijkt alleen van 17.00 tot 18.00 uur bediend te worden; twee uur wachten dan maar, want misschien willen we hier ook wel weer ‘s-morgens vroeg weg. Naar vissersgedoe kijken, havengeld vast betalen, ijsje eten. De tijd is zo om.Hoewel het zeker ook een mooi wandeleiland is, gaan we toch fietsen en zo zien we alles wat er via wegen en fietsbare paden te bereiken is. De hoogste berg, 48 m, beklommen voor het uitzicht en de lunchplek. Het schilderachtige dorpje, vakwerkhuizen, kronkelige zandwegen. En tot slot het vliegveld, wat er uit ziet alsof het al jaren niet meer gebruikt wordt. In een oude keet voor de ‘vluchtleider’ ook een wachtkamertje voor passagiers van hooguit drie bij vier. Nog één kapotte stoel over. En de timetable van 2016 ! : 4 x per week kun je naar Roskilde vliegen, dat hadden we niet meer verwacht en even later landt er nog een sportvlieger ook.

Ja en dan naar Ebeltoft op Jutland, maar dat is eigenlijk net niet bezeild en kruisend zou het weleens een héle lange dag kunnen worden. Bovendien moeten we om een windpark heen, wat ook al een slag kost. We zien één schip ertussen door varen, maar er staat toch echt verboden gebied op de Navionicskaart en andere schepen houden zich daar ook aan. We besluiten maar om eerst naar Grenå te gaan. Wat we daarover gelezen hebben maakt niet echt enthousiast, maar soms loopt het zo. We zijn weer heel vroeg vertrokken deze morgen ( om de zelfde reden, de wind zou gaan afnemen op de dag) en daarom lig ik de rest van de middag lekker in het zonnetje bij te slapen. Aad gaat intussen op zoek naar de havenmeester (die er niet is, de betaalautomaat wel) en bekijkt de hele haven, annex vakantiehuisjespark. Wat een gedrocht, beetje meer aandacht voor de buitenruimte zou het stukken fraaier maken! Een verwaaidag vullen we in met een rondje op de fiets, eerst door Grenå, waar echt niets aan is en daarna door de velden en onze boterham opgegeten bij een kasteel. Eigenlijk te warm om je zo in te spannen, maar toch wat gezien. Als we de tweede dag de havenmeester wel treffen, horen we dat door het windpark varen (111 molens) in Denemarken i.h.a. wel is toegestaan: 10 mijl = twee uur, omgevaren! Je zou er zo naar terug willen, even de sensatie hebben tussen die kolossen van windmolens te varen (zou er te zeilen zijn, valwinden?), want op de Noordzee mag dat -nog- niet. Niet gedaan.

Opnieuw op weg naar Ebeltoft en we twijfelen alwéér of we daar wel heen moeten: een voor toeristen opgedoft Deens stadje, in het aflopende seizoen? Wat zoeken we daar? We varen al niet graag naar grote steden, nu hebben we ook al geen zin meer in een kleiner plaatsje en liggen liever in de natuur. Géén Ebeltoft dus. We verleggen de koers naar Tunø, een piepklein eilandje ten westen van hrt eiland Samsø, lekker buiten: rust en ruimte.

We varen al heel lang niet op getijdenstroom, bij Noorwegen en Zweden is er een konstante stroom van één knoop het Skagerrak uit naar zee (voor ons tégen). Nu hebben we vaak windstroom. Je weet niet precies wanneer die stroom er is en hoe sterk. Je kunt ‘m niet vermijden door op een andere tijd te vertrekken, globaal genomen kun je tegenstroom verwachten als je hoger aan de wind vaart en als je wind mee vaart is de stroom ook mee. Kapen en ondieptes hebben ook invloed. Tussen Samsø en de eilanden/Jutland ontmoeten we een tegenstroom van maar liefst 2½ knoop!!

Wie schetst onze verbazing als we op Tunø een haven vol boten treffen, al vroeg in de middag. Natuurlijk, het is weekend en prachtig weer; voor ons is het even schakelen. Geen rust dus, twee boten van de zeilclub uit Aarhus naast ons (= 8 mensen over het voordek), maar eigenlijk toch wel een gezellig gebeuren, zoals op een eiland in de Grevelingen. Hier dan aangevuld met dagbezoekers met de veerpont. Maar als we even op de fiets stappen - ja ook voor een fietstochtje van 8 km pakken we ze uit (in 3 minuten)- vinden we de rust die we zochten. Kleinschalige landbouw, vakwerkhuizen in het dorpje, een vakantieparkje met boshuisjes, en een privévliegveldje met één vliegtuigje, en heel bijzonder de kerktoren is ook vuurtoren; dat is het zo ongeveer.

De volgende morgen willen we naar het volgende (kleine) eiland, Endelave, omdat de dag er na een verwaaidag wordt, maar het waait nu ook al hard; de wind zal afnemen maar er wordt ook onweer verwacht, dus waar zit het windgaatje van ca. 3 uur dat we nodig hebben? Op de steiger en aan boord een gesprek met twee Denen hierover. Tenslotte doen we toch wat we zelf concluderen uit de diverse weer-webites en vertrekken meteen (wat hebben we toch een plezier van de wifiversterker, de meest zwakke wifisignalen van havens of cafétjes in de buurt kunnen we ontvangen). Resultaat: heel even nog veel wind, daarna te weinig om op te schieten voor het onweer, rif er weer uit en motorsailen. Maar het onweer trekt langs, alleen een korte hevige regenbui.

Wat een tegenstelling met Tunø. De haven van Endelave is zo goed als leeg en verlaten. Aan de kade ligt een veerpont met de voorpunt nog hoog opgeheven, klaar om te vertrekken, waardoor je de haveningang bijna niet ziet. Stilte. Aanleggen gaat hier met palen achter en boeg aan de steiger, maar zó ver uit elkaar hebben we de palen nog niet gehad, er kunnen makkelijk twee boten tussen. Een heel gedoe dus om ook de tweede achterlijn om de paal èn de lastige afstap van de voorpunt dicht genoeg bij de steiger te krijgen; het is uiteindelijk gelukt, netjes met de kop in de wind, zónder met de lijn naar de tweede paal toe te hoeven zwemmen! Voor de stormzekerheid ook twee lange lijnen van de middenbolder naar voren gelegd. Eindelijk tijd voor de lunch.

Hoe kun je genieten van niets. De rest van de middag hebben we rond de haven doorgebracht. Op een bankje voor het haven-clubgebouw, beetje appen met thuisfront, reisverhaaltjes van Marja lezen en Aad maakt natuurlijk mooie foto’s. Hé, daar komen toch wat mensen, met grote tassen en rugzakken, een paar auto’s in de rij: de veerpont komt er weer aan. Zíj gaan naar huis, het eiland is morgen voor ons! Vlak voor de boot vertrekt, schrijft de 2e stuurman met krijt op een schoolbordje op de kade hoeveel mensen er aan boord meegaan.

De verwaaidag vullen we zoals gebruikelijk met ‘lekker-hard-lopen’, verhaal schrijven, fietsen (over hoogste punt eiland 7 mtr!), dorpje bekijken. Zeer gevarieerd landschap, beetje landbouw beetje veeteelt, grotendeels verlaten natuur, bos, hei, moeras. Bijna geen mens gezien. Wel in de haven; daar is een hele vloot van zeven schepen van een zeilschool binnengelopen.
’s Avonds de preciese route voor morgen weer in de kaart en plotter gezet, altijd weer meer werk dan je denkt. Het waait nog steeds flink(20-25 knopen);de hele dag al dat gefluit en gegier in het want is best vermoeiend, dus lekker slapen nu!

[ Högö baai - Laesø 45 nM, Laesø - Anholt 50 nM, Anholt - Grenå 38 nM, Grenå - Tunø 33 nM, Tunø -Endelave 15 nM ]