De kust wordt langzamerhand wat grilliger, minder ‘netjes aangeharkt’ als de Blindleia, met ruimer water tussen de scheren, wij vinden het steeds mooier en authentieker. Later horen we dat hier sind 1950 al geen nieuwe huisjes meer gebouwd mogen worden (binnen 100 meter van het water). Dit tengunste van natuurgebied en vrij gebruik door iedereen. Alleen de oudere huizen staan er nog. En de havenstadjes lijken steeds witter te worden! Aad vindt in het grote Havneguiden-boek met havens en alle anker- en aanlegplekken (met luchtfoto’s en kaartjes hoe je er komt) steeds meer mooie plekjes, baaitjes, teveel om allemaal te bezoeken, maar we nemen de tijd voor een paar bijzondere.

Omdat er flinke regen voorspeld is, blijven we nog een dag in Grimstad. Aad begint met rondje hardlopen, verdwaalde en werd “gered” door een Noorse runner. ‘s-Middags lopen we een city-heuveltocht, eh... geklauterd als een berggeit. We vinden op een bankje bij de kerk een mooie camera en geven hem daar af, met op het bankje een berichtje daarover. De volgende dag is het berichtje weg, en de camera ook, ingepikt door de misdienaar die hem bij de gevonden voorwerpen zou leggen. De regen kwam pas ‘s-avonds.
De volgende tocht kunnen we weer zeilen en gaan naar Alvekillen, een baai die je vanuit zee in (en uit) moet varen (dus bij rustig weer). We varen tot helemaal achterin, waar we twee nachten alleen liggen. Rondom een paar vakantiehuisjes, tegen hellingen met bos. Heerlijk in de zon, boek lezen, zwemmen en een wandeling. We leggen ons rubberbootje waarmee we naar de kant gaan, zomaar ergens aan de wal en lopen door nat gras en bos tot we de weg vinden. Een gemarkeerde route kunnen we niet vinden, dus langs de weg gelopen, naar een plaatsje aan de andere kant van het eiland. Voor de terugweg gelukkig toch –met Aad’s worldwide offline navigatieapp CoPilot- een bospad ontdekt. Het bootje blijkt als we terugkomen helemaal omgedraaid te liggen; oeps, even vergeten dat hier weliswaar nauwelijks stroom is, maar wel 30 cm eb en vloedverschil! Terugroeiend worden we tot twee keer toe angstaanjagend aangevallen door een tot vlakbij aanstormende vaderzwaan, die kennelijk vindt dat we te dicht bij zijn jongen zijn geweest. Aad komt er langzaam aan achter hoe de vislijn in de hengel/molen moet. Maar ook dat vissen een echte kunst is, die geoefend moet worden. ’s Avonds laten we de motor een poosje draaien, omdat de spanning op de accu’s laag wordt; niet zo fijn in een natuurgebied… toch maar gedaan.

Tvedestrand is een aanrader uit de Vaarwijzer (boek dat onze hele route beschrijft en ons vele tips oplevert). En terecht. Het ligt aan het eind van een fjord, lang zo groot niet als de Hardanger, maar toch een echte fjord; mooi stadje tegen de berg gepakt. De winkels sluiten er op zaterdag al om 15 u, i.p.v. 16 uur door de weeks. De supermarkten zijn vaak wel tot laat open. Het is een eind omvaren, zo’n fjord in en uit, maar zeker de moeite waard.

Tenslotte het zeilersmekka Risør, zou erg druk zijn, maar gaan toch kijken, en de drukte valt mee

(voor vele noren loopt de vakantie al ten einde). Gelukkig maar, want het is er erg mooi. Alleen maar witte houten huizen. We lezen ergens dat dat ooit als teken van rijkdom is begonnen, lijkt op marmer!

Volgend weekend is er het houten boten festival, en er lopen al enkele Colin Archers binnen en van die hele smalle, hooggetuigde scherenzeilers. Ook ligt er een hele rij prachtig gelakte roeiboten in de haven.

Bij de touristen, waar we eigenlijk standaard binnenstappen om te kijken wat er te doen of zien is, eindelijk een gemarkeerde kustwandelroute gevonden (blauwe strepen op de rotsen). Maar voordat we op pad gaan hebben we nog een klusje te klaren, want ‘smorgens horen we aan het telkens maar opstarten van de acculader dat deze kennelijk moeite heeft de accu’s vol te krijgen, ligt het toch aan de accu’s? We lopen naar de scheepswinkel om raad en we varen vervolgens de boot ook daar naartoe, aan de overkant van de haven. Tijdens onze wandeling worden twee nieuwe 110 Ah/12V accu’s geplaatst en ‘savonds past Aad de behuizing nog even aan. Probleem hopelijk opgelost.

In Noorwegen zijn hike’s blijkbaar altijd rotspaadjes, dus wat mij betreft gaat dat niet snel, nog niet de helft gelopen, eerder afgeslagen, maar fantastische route met zicht op de scherenkust en de zee. O ja, we komen ook nog langs een viswinkel waar Aad zijn vragen over het vissen met een werphengel voorlegt. Zodra de mevrouw door heeft wat Aad ’s probleem is, n.l. dat hij NIETS van vissen weet, begint ze met een complete les over de hengel, het molentje en welke blinkers voor welke vis. Super, nu oefenen! Wij zagen vorige week op de ankerplek overigens geen zalm maar een school makreel, weten we nu.

In Engeland bezochten we altijd graag de sailingclubs, je wordt er altijd hartelijk ontvangen. Nu zijn we een Seilforeing op het spoor, dus daar willen we heen. En inderdaad ook hier worden we hartelijk ontvangen. Op eiland Finnoya vinden we het kleine haventje, met een verenigingsgebouw/ logeerhuis, groot speelveld, gerund door vrijwilligers. Doet ons aan Nivonhuizen denken. We leggen aan tussen mooring (voorpunt) en drijvende steiger (achter), dus dwars op de steiger. Wij zijn dat niet zo gewend, maar hier zie je dat heel veel. We lopen de wandeling die er is uitgezet met rode strepen op de rotsen; heel grappig, de paadjes lopen veel over de rug van een langerekte afgeronde rots en die lange rotsen liggen evenwijdig aan elkaar. Van de havenmeester krijgen we een groot bord met gebakken makreel / aardappel met zure room en komkommersla aangereikt: taste of risor Makreel! Ik staak onmiddelijk mijn kookactie, leg de mais erbij die ik net gebakken heb en de rest kunnen we bewaren voor morgen. Heerlijk, die makreel. Ze waren even wat verder naar buiten gevaren en hadden binnen een uur wel 40 makrelen gevangen.

Deze avond kruist de Koningsdam onze route met Ymkje, Anke, Ymke en Marinus aan boord. We zwaaien vanachter de scheren naar ze!

Nog twee stops voor de boeg in Noorwegen: Jomfruland en Stavern, dan willen we oversteken naar de Kostereilanden in Zweden.
Onderweg naar Jomfruland bekijken we nog een ander ankerplekje met niet meer dan 6 meter smalle toegang tussen de rotsen door: ja daar hadden we ook leuk kunnen liggen, maar we gaan door. Jomfruland is een merkwaardige eend in de bijt. Het lijkt wel een laag nederlands waddeneiland met koeien en paarden in de wei (aan de binnenkant, vergelijk wadkant). En verder : geen grillige rotsen, maar ronde stenen! Het is ontstaan aan het einde van de ijstijd, een vooruitgeschoven hoop stenen, simpel gezegd. Geologisch gezien een bijzonderheid, maar verder niet zo boeiend, en maakt een rommelige indruk. Maar Aad vindt het alwéér het mooiste plekje van de reis; waarop ik hem eraan herinner dat hij dat in vorige plaatsjes ook al zei. Jaren 50/70 sfeertje, vrijwel autovrij. Er loopt één gravelweg noord-zuid tussen eikenbos en weilanden, met telkens boerenhekken. Mooi gewandeld en Aad ook ‘lekker gelopen’. Weer geen tijd voor vissen, want we willen de weer- en windgoden niet tarten maar wel gebruiken.
Dan de laatste trip in Noorwegen, naar Stavern, ons noordelijkste vaarpunt.
We vertrekken zonder wind, maar op driekwart toch ineens nog 10 knopen, waar we goed op kunnen zeilen. Wat is Noorwegen toch mooi om langs te varen, dat hoge land, met daarvoor die grillige scheren.

[Grimstad - Alvekillen 15 nM, Alvekillen - Tvedestrand 14 nM, Tvedestrand - Risør 19 nM, Risør - Finnoya 2 Nm, Finnoya Jumfraland 15 nM, Jumfraland - Stavern 19 nM, ]